Knipperlichten, townships en schapenkoppen..

De eerste vijf dagen in Kaapstad liggen al weer achter ons. Raar idee, maar wel waar. Het wordt steeds duidelijker waarom we hier zijn en wat we hier kunnen gaan doen. Gisteren hebben we de overdracht gehad van Nicole en vandaag hebben we onze collega’s ontmoet.

Gisteren hebben we ook onze auto gekregen, een Hyundai i10. De moeite waard om daar wat over te vertellen. Bij het ophalen duurde het al erg lang omdat er allerlei contracten moesten worden getekend. Toen dat eenmaal geregeld was zou Simone wel even naar huis rijden. Doodeng. Het stuur op recht, het rijden links, de knipperlichten rechts en de ruitenwissers links. Het laatste was wel erg opvallend. Omdat het knipperlicht rechts zit betekend dat dat de ruitenwissers op links zitten, erg lastig.
Een knipperlicht naar rechts aanzetten gaat nog wel, hoewel je bij het maken van een bocht dan dus wel moet opletten dat je eerst een rijbaan oversteekt en dan pas je bocht maakt. Maar bij een bocht naar links gaat het lastig, de ruitenwisser vlogen alle kanten op terwijl wij ons weg probeerde te wanen door het drukke verkeer van Kaapstad. Terwijl ik naar Simone aan het gillen was dat ze niet zo ver naar links moest rijden probeerden zij Nicole bij te houden die, volgens ons, net iets te hard reed waardoor we kans zouden hebben op een boete (terwijl we hadden net gelezen dat ons dat extra administratiekosten zou opleveren die konden oplopen tot zo’n 700 rand). Een ieder had het waarschijnlijk mooi gevonden om te zien maar gelukkig waren er niet nog drie mensen in de auto die commentaar konden geven.
’s Avonds hebben we samen met Anke en Joris gegeten (Anke loopt samen met ons stage) nadat we als een malle door de supermarkt zijn gerend omdat die bijna dicht ging. Daarna nog geprobeerd om verbinding met internet te krijgen maar dat was niet zo’n succes.. Vandaag maar weer proberen.

Vanmorgen werden we om 10u opgehaald door Nicole. Met haar zijn we naar een familie gereden die nauw betrokken is bij de stichting. Erg gezellige mensen die erg veel hebben mee gemaakt. Mooi om te zien hoe optimistisch ze nog zijn en om te zien hoeveel ze voor anderen doen terwijl ze zelf maar zo weinig hebben!
Na dit bezoek zijn we naar de meeting gegaan van Mandla. Hier hebben we onze collega’s voor de komende maanden ontmoet, hele toffe mensen! Ze hebben allemaal hun beperking maar zetten zich vrijwillig in voor Mandla. De meeting was soms nog lastig te volgen, ze praten Engels maar het gaat snel en met veel accent dus het is nog even lastig. Maar dat zal wel goed komen in de komende maanden.
Het team van Mandla sport4change bestaat uit negen mensen die dus allemaal zelf een beperking hebben. Deze negen mensen bieden op verschillende scholen een sportaanbod aan. Vaak zijn dit scholen voor kinderen met een beperking, soms betrekken ze ook scholen met kinderen zonder beperking. Dit doen ze om te laten zien dat ook mensen met een beperking kansen hebben. Erg mooi werk en gaaf dat wij ons daar ook voor in mogen zetten.

Na de meeting hebben we een van onze collega’s naar huis gebracht. Micheal heeft ons smileys laten zien. Dit zijn schapenkoppen (ja echt..) die gerookt worden, vervolgens wordt de wol er afgeschrobd en wordt de kop opnieuw gerookt. Als dit gedaan in wordt de kop door tweeën gezaagd (denk ik, hij is in ieder geval doormidden) en dan roken ze hem weer een poosje. Als dat ding dan uit het vuur/de rook komt is het een heerlijke snack vertelde Micheal. Nou daar dacht ik anders over, dat stinkt!! Maar Micheal vind het lekker dus we hebben er een voor hem gekocht (17 rand). Hij was er erg blij mee. Ik heb er nog foto’s van gemaakt dus ik ga mijn best doen om die binnenkort ook online te krijgen.

Vanavond gaan we nog even wat drinken met Nicole, Anke en twee locals, vast heel gezellig maar we zijn kapot dus zullen het kort houden.
Morgen gaan we naar de eerste school om te zien hoe het daar is.

Ik hoop jullie zo weer een beetje op de hoogte te hebben gebracht en jullie hoor snel weer wat!