Zere oren, Robbeneiland en Afrikaanse ervaringen

Ja, daar zijn we weer! Na alweer heel wat te hebben meegemaakt is het weer tijd voor het volgende verhaal!

Zoals ik al vertelde zijn we het weekend van 3 november wezen duiken met zeehonden, we hadden erg veel zin en hadden de hoogste verwachtingen. Nadat we een test hadden ingevuld aan de hand van een filmpje en we ons complete duikpak samengesteld hadden (lees; wetsuit, korte over-wetsuit, een gordel met 8 kilo, een opblaasvest met gasfles, schoentjes en een duikbril) waren we klaar om te gaan… hop, de straat op.. Aan de voorkant van de winkel gingen eruit en twee deuren later weer naar binnen, hier was ons oefenterrein. In de tuin was een zwembad waar we ongeveer een half uur bezig zijn geweest met het oefenen van duik- skills. Dat klinkt dus geweldiger dan het is en al snel waren we klaar om de oceaan in te gaan (vonden vooral wij geloof ik).
Eenmaal in de oceaan merkte ik al snel dat mijn oren niet zoveel trokken (ik probeerde me echt niet aan te stellen!) dus we gingen langzaam te werk, over de bodem steeds dieper en bij elke meter plopte ik mijn oren, dit ging goed tot we op 4,5 meter diepte waren, ik wilde iets meer schuin in het water liggen dus liet met de rode knop wat lucht in mijn vestje lopen, en daar ging ik… verloren zaak, ik schoot naar de oppervlakte en er was niks wat we tegen hield, ik drukte op het grijze knopje, probeerde op de kop in het water te komen en met mijn flippers te zwemmen maar het wilde niet baten. Voor ik het wist schoot ik ongeveer het water uit en was alle moeite voor niks geweest. Toen de duikinstructeur en Simone ook gebruik gemaakt hadden van hun rode knopjes en naast mij opdoken besloten we door te zwemmen aan de oppervlakte. Het was 500 meter naar de zeehondenrots (strawberryrock) dus we flapperden vrolijk verder. Eenmaal daar aangekomen waren we uitgeput maar er waren zeehonden in de buurt! Met z’n allen op de rost.. De instructeur had van te voren meegedeeld dat er geen haaien in de buurt zouden zijn als de zeehonden gewoon in het water waren, ze voelen dat namelijk aan. ‘WAT GAAT ER MIS?’ dacht ik.. Maar nee, de zeehonden zagen er relaxt uit dus er was niks om me zorgen over te maken. Hij klapte in zijn handen en de zeehonden sprongen een voor een het water in, erg mooi om te zien. Heel gaaf hoe die beesten gewoon om je heen komen zwemmen en hoe ze naar je kunnen kijken. Ik kon dus niet heel diep maar heb ze mooi zien zwemmen en ik heb ze erg dichtbij gehad. Terwijl Simone en de instructeur beneden waren lag ik lekker te dobberen en te kijken naar de zeehonden (toch wel lekker zo’n vestje die reageert via een rode knop). Totdat ze boven kwamen, Simone was volledig wit weggetrokken en had toch wel heel erg last van haar zeeziekte dus we moesten terug! Daar gingen we weer, Simone voorop, zo hard mogelijk omdat ze eruit wilde en ik erachter. De instructeur zwom wel heel ver achter en nadat hij drie keer had geschreeuwd waarom dat zo was kon ik het wel begrijpen; hij had tijdelijk de riem van Simone afgedaan zodat haar misselijkheid wat zou afzwakken, maar dit waren we vervolgens vergeten, arme jongen.. Het nam wat tijd en inspanning maar na ongeveer 20 minuten waren we weer terug bij de kant. Simone nog steeds misselijk en ik met pijn in mijn oren. Ik ben blij dat we het gedaan hebben maar een volgende keer weer..??

Om wat bij te komen van het duiken gingen we zondag naar Robbeneiland. Om 13u hadden we de boot met nog 298 andere mensen. Op Robbeneiland aangekomen werden we verdeelt over 6 bussen. Eerst kregen we een rondleiding over het eiland vanuit de bus. De mevrouw die voorin stond vertelde veel interessante dingen en ik voelde me op en top super toerist, met mijn camera uit het raam hangend om de beste plaatjes te schieten en ondertussen doen of je zo goed mogelijk luistert. Na de busrit van 20 minuten in plaats van 45 kregen we een rondleiding door de gevangenis waar Nelson Mandla him self heeft gezeten. De rondleiding werd gegeven door iemand die daar zelf ook gevangen heeft gezeten dus dat was wel heel bijzonder. Na deze rondleiding moesten we weer terug lopen naar de boot en wat het alweer voorbij.

Maandagavond wat het the fifth of November, een feest dag en een dag waarop er ’s avonds vuurwerk is. Wij wisten van niks maar hoorden van collega’s op het kantoor dat het echt wel leuk was om even te gaan kijken. We hadden bedacht om lekker uit eten te gaan en dan vanuit de bar het vuurwerk te gaan kijken maar helaas was dit niet mogelijk.. Wat een mega drukte! We hebben eerst even ergens wat gegeten en hebben toen vanaf het strand naar het vuurwerk zitten kijken, heel erg gaaf! Mooi zo’n door de weeks avondje, zo wil ik er wel meer! :) De rest van de week stond in het teken van het teamuitje van afgelopen zaterdag. Tussendoor zijn we vrijdag nog naar het theater gweest. Lotte, een meisje die we hier hebben leren kennen, moest dansen in een musical en ze vroeg ons of we misschien wilden komen. Wat gaaf! Hele vette dans en zang, echt gaaf hoe die mensen kunnen bewegen en zingen!

Zaterdag met het teamuitje begonnen we met zelfgemaakte appeltaartjes bij de koffie en hebben we geluncht met pannenkoeken. Daarnaast hebben we een zeskamp gespeeld waarin we zoveel mogelijk nieuwe spelletjes hebben ingebracht zodat ze deze ook kunnen gebruiken voor hun eigen activiteitenprogramma’s. We hebben de dag afgesloten met een typische Afrikaanse braai. We hebben allemaal erg genoten van het weer, de activiteiten, het eten en van elkaar. Een zeer geslaagde dag!
Afgelopen zondag zijn we met een local op pad geweest. Eerst heeft hij ons ‘zijn’ gedeelte van Khayelitsha laten zien en daarna zijn we naar M’zoll’s geweest. Een pub waar je eerst je vlees moet halen wat je daarna laat braaien en dan kan je de pub in om het op te eten. Het was ontzettend druk! Iedereen heeft op zondag natuurlijk een vrije dag en dit moet gevierd worden, erg mooi om op deze manier de Afrikaanse cultuur te zien en te ervaren!

Nou dit was het alweer, tot de volgende!